Flamenko, siesta, üniversite
Dünyada yarım milyara yakın insan İspanyolca konuşuyor ve bu dil 21 ülkenin resmi dili. Dünya ticaretinde ağırlığını giderek artıran İspanya, çok kültürlü yapısı ile yabancı öğrencilere geniş olanaklar sunuyor.

İspanya’dan söz edip de, Kristof Kolomb’u es geçmek olmaz. Amerika’yı keşfettiği gezisine çıkan Kolomb sayesinde dünyanın en büyük sömürge imparatorluklarından birini kuran İspanya, bugün İspanyolca’nın bu kadar yaygın olmasını da Kolomb’a borçlu.

Dünyadaki 21 ülkenin resmi dili olan İspanyolca’nın en iyi öğrenileceği yer, kuşkusuz bu dilin doğduğu topraklar. Hem kültürel alanda, hem de ekonomide yerini gün geçtikçe sağlamlaştıran İspanyolca için yılın her dönemi kurslar bulunabiliyor.

İspanya’nın renkli kültürünün ilk yaratıcılarının Arap Emeviler olduğunu söylemek yanlış olmaz. İki yüzyıl İspanya’ya hakim olan ve Endülüs uygarlığını yaratan Araplar, ülkede köklü eğitim kurumları kurmuş, hatta bugünkü Avrupa uygarlığına ciddi katkılarda bulunmuşlar.

Boğa güreşleri, siesta, flamenko ve sanat… Bunlar İspanya için çok şey demek; fakat tek başına anlatmaya yetmez. Birçok kültürün buluşma noktası olan İspanya, Batı kültürünün olduğu kadar, Doğu’nun da izlerini taşıyor. Gotik, rönesans ve modern mimari ile biçimlenen ülke, ünlü plajlarıyla ve doğal güzellikleriyle de pek çok Avrupa ülkesinden ayrı bir yere sahip bulunuyor.
Ünlü Tapas barları, sokak çalgıcıları, dansçıları, kaldırımlara yayılmış kafeleri ve elbette siestalarıyla özgün ve güzel bir ülke İspanya. Bu ülkenin her şeyi kendine özgü. Yönetim yapısı bile. Cumhuriyet’ten Krallığa dönen nadir ülkelerden biri olan İspanya’da 1930’larda kurulan Cumhuriyet rejimini sancılı bir iç savaşın ardından önce diktatörlük, sonra krallık izledi. Özerk bölge ve şehirleriyle Avrupa’nın en parçalı ülkelerinden biri olan İspanya; monarşiye dayalı parlamenter demokrasisi ve dünyanın sekizinci büyük ekonomisiyle çağdaş Avrupa’nın vazgeçilmez bir parçası artık. İspanyolca ülkenin tek resmi dili olarak kabul ediliyor, fakat yerel diller kendi özerk bölgelerinde resmi dil sayılıyor ve günlük hayatta yaygın olarak kullanılıyor.

Akdeniz sıcaklığı
Akdeniz ülkelerinin tipik sıcaklığını taşıyan İspanya, bu yönüyle Türkiye’ye fazlasıyla benziyor. Ülkede, akşam yemeklerinde bütün ailenin toplanması ve önemli kararları hep birlikte alması önemli bir gelenek. Yemek kültürü de, diğer Akdeniz ülkeleri gibi oldukça gelişkin. Ülkeye özgü “Jamon Serrano”, “tapas” denilen, karışık zeytin, peynir ve iştah açıcı “puntillitas” ülkenin geleneksel tatları olarak biliniyor.

İspanya deyince futbolu anmamak olmaz elbette. Barcelona, Real Madrid gibi takımlarıyla İspanya futbolunun Avrupa futbolunda özel bir yeri var. Bireysel yetenekleri öne çıkaran, kazanmaktan çok, iyi oyuna ağırlık veren stiliyle, Avrupa’dan çok Latin Amerika futbolu ile benzerlik taşıyor.

İspanya’da nüfus yoğunluğuysa Avrupa’nın diğer ülkelerine göre oldukça seyrek. İspanya’da yaklaşık 45 milyon kişi yaşıyor; ama İspanyolca dünya genelinde çok daha yaygın. Dünyanın en büyük sömürge imparatorluklarından birini kuran İspanya, başta Latin Amerika olmak üzere tüm dünyada 450 milyon kişi tarafından konuşulan bir dile sahip. İspanyolca, İngilizce ve Fransızca’nın ardından dünyanın en yaygın üçüncü dili.

İspanya’dan söz edip de, Kristof Kolomb’u es geçmek olmaz. 1492’de İspanyol hükümdarının desteğiyle Amerika’yı keşfettiği gezisine çıkan Kolomb sayesinde dünyanın en büyük sömürge imparatorluklarından birini kuran İspanya, bugün İspanyolca’nın bu kadar yaygın olmasını da Kolomb’a borçlu.

Modern bir eğitim ülkesi
Avrupa ile Afrika arasındaki köprü olan ve Amerika’nın keşfinden bu yana Avrupa’nın dünyaya açılan kapısı olmayı başaran İspanya, hem egemenliği alında tuttuğu ülkelerden gelen göçlerle, hem de tarihinde hakimiyet kuran uygarlıklarla önemli bir kültürel mozaik oluşturuyor. Bugün de hem gözde bir turizm ülkesi olmasıyla, hem de farklı ülkelerden gelen öğrencilerle, bu zengin kültür büyüyor, gelişiyor. Özellikle Madrid ve Barcelona, aynı zamanda birer eğitim kenti olarak öne çıkıyorlar.
Akdeniz ikliminin hüküm sürdüğü başkent Madrid, özgün ve görkemli mimarisiyle dikkat çekiyor. Eski çağlara ait kiliseler, müzeler ve okullar kadar, yeni milenyumun çağdaş binalarını da görmek mümkün. Katalonya bölgesinin başkenti Barcelona ise bir Akdeniz kenti olarak iklimiyle İzmir’e benziyor. Her iki kentte de üniversiteler ve dil kursları oldukça yoğun ve çok sayıda yabancı öğrenci yaşıyor.

İspanyolca’nın başkenti
Dünyadaki 21 ülkenin resmi dili olan İspanyolca’nın en iyi öğrenileceği yer, kuşkusuz bu dilin doğduğu topraklar. Hem kültürel alanda, hem de ekonomide yerini gün geçtikçe sağlamlaştıran İspanyolca için yılın her dönemi kurslar bulunabiliyor. İspanya’da dil programlarının süresi, öğrencinin istek ve ihtiyaçlarına göre 4 ile 48 hafta arasında değişiyor. Dil kurslarında eğitim genellikle sabah başlayıp öğleden sonraya kadar sürüyor. Yabancı öğrenciler için, hafta sonları farklı kentlere geziler yapılıyor, yabancı öğrencinin İspanya’yı daha iyi tanıması, İspanyol kültürü ile kaynaşması sağlanıyor. 16 yaş üzeri herkes, ortalama öğrenci sayısı 12 olan “genel İspanyolca” kurslarına katılabiliyor.
 

Rusya’nın kalbini fethedin
“Eğer Kiev’i alırsam Rusya’nın ayaklarını fethetmiş olurum, eğer St.Petersburg’u alırsam Rusya’yı başından fethetmiş olurum; ama eğer Moskova’yı alırsam Rusya’yı kalbinden fethetmiş olurum.” Bu sözler Fransızların ünlü imparatoru Napolyon’na ait. 850 yıllık bir kent olan Moskova, hem tarihi güzellikleri hem de köklü eğitim sistemi ile sizi bekliyor. Türkiye’ye 3 saat mesafede olan Rusya’nın kalbini fethetmeye ne dersiniz?

Moskova, Rusya Federasyonu’nun politik, sanayi ve kültür başkenti. 10 milyonu aşan nüfusu kontrol altında tutmak için Rus vatandaşlarına bile vize uygulanıyor. Moskova nehrinin içinden geçtiği bu kent, metrosu ile ünlü. Toplam 260 durağı olan Moskova Metrosu’nda her durak farklı şekilde dekore edilmiş.

Rusya, yeniden süper güç olarak Amerika ile yarışırken, eğitim alanında da iddialı. Günümüzde 17-18 yaşına kadar genel eğitim alan Rus gençleri, daha sonra mesleki eğitime ya da üniversiteye devam ediyorlar. Her ne kadar Sovyetler Birliği dağılmış olsa da, Rusya halen oldukça geniş bir coğrafyaya yayılmış büyük bir ülke. Eğitim sistemi de tüm ülkenin ihtiyaçlarına yanıt verecek şekilde biçimlenmiş.

Rusya’da toplam 67 bin 200 eğitim kurumunda, 21,2 milyon öğrenci eğitim görüyor. Son yıllarda gerek devlet, gerekse özel sektör tarafından kurulan Gymnasium ve Lyceum adlı yeni okullar da artış gösteriyor.

“25 kilometreden pırıl pırıldır Moskova...” Türkçenin büyük şairi Nazım Hikmet böyle demiş Rusya’nın başkenti Moskova için. Gerçi, Nazım’ın bu dizeleri yazdığı yıllardan bu yana Rusya’da çok şey değişti, ama pırıltı hiç eksik olmadı.
Moskova, 850 yıllık bir kent. Yani İstanbul’la karşılaştırıldığında oldukça genç bir şehir; ama, zengin kültürü, tarihi yapılarıyla oldukça özgün ve renkli. Fransızların ünlü imparatoru Napolyon’un sözüyle Rusya’nın kalbi Moskova: “Eğer Kiev’i alırsam Rusya’nın ayaklarını fethetmiş olurum, eğer St.Petersburg’u alırsam Rusya’yı başından fethetmiş olurum; ama eğer Moskova’yı alırsam Rusya’yı kalbinden fethetmiş olurum.”

Eğitim, kültür ve sanayi başkenti
Moskova, Rusya Federasyonu’nun politik, sanayi ve kültür başkenti. 10 milyonu aşan nüfusu kontrol altında tutmak için Rus vatandaşlarına bile vize uygulanıyor. Moskova nehrinin içinden geçtiği bu kent, metrosu ile ünlü. Toplam 260 durağı olan Moskova Metrosu’nda her durak farklı şekilde dekore edilmiş. Bu yüzden, iki Moskova var, biri yer altında, biri yer üstünde, derler.
Moskova’nın son dönemde kazandığı bir başka ün ise, kentte yaşayan milyarder sayısı. 2007 yılı istatistiklerinde dünyanın en pahalı kenti olan Moskova, eğitim ve bilim alanında da birçok kuruma sahip.

Kentte nüfus ağırlığını yüzde 84 ile Ruslar oluşturuyor. Ukraynalılar, Tatarlar, Ermeniler, Azeriler de yüzde 1 ile 2 arasında değişen oranlarda Moskova’da yaşıyorlar.

12. yüzyılda küçücük bir kasaba olduğu bilinen Moskova’nın başkent oluşu 15. yüzyılda gerçekleşmiş. Dünyaca ünlü Kremlin Sarayı ile Novodevichy, Donskoy, Danilovsky, Simonov, Novospassky, Andronnikov gibi tarihi yapılar da bu dönemden kalma.

Dünden bugüne Moskova
Rusya, bugün Gürcistan’a yönelik savaşı ve yeniden canlanan “süper güç” olma hedefi ile gündeme gelse de, tarihinde pek çok önemli dönem var. 15.yüzyıldan sonra Karadeniz, Kafkaslar ve Hazar’da hakimiyet sağlayan Rusya, 19. yüzyıldan itibaren Panslavizm görüşü çerçevesinde bütün Slav uluslarını birleştirmeye girişti. Ardından, 1917-1991 arası komünist dönem geldi. Bu dönemde, Sovyetler Birliği dünyanın yarısına hükmeden bir süper güç oldu. Moskova’da, sadece Rusya Federasyonu ya da SSCB’nin değil, bütün Doğu Bloku’nun merkezi, kalbi konumundaydı. O yıllarda, özellikle Doğu Halkları Komünist Üniversitesi, dünyanın dört bir yanından öğrenci kabul ediyordu. Nazım Hikmet başta olmak üzere pek çok Türkün de o dönem bu üniversitede okuduğu biliniyor.
Sovyetler dağıldıktan sonra, uzun süre bocalayan Rusya, şimdi yeniden dünyada söz sahibi olmaya çalışıyor. Bugünün Moskova’sında tarih izleri korunuyor, ancak Sovyet döneminin ağır havasını görmek mümkün değil. Her yerde ışıklandırılmış binalar, lüks mağazaların bulunduğu caddeler, masal ülkelerini anımsatan yapılarla yepyeni bir kent olmuş. Etkileyici tarihi yapıların bulunduğu Kızıl Meydan, Moskova’nın kalbi. Tarihi Kremlin Sarayı da bu meydanda bulunuyor. Saint-Basile Katedrali ise kentin diğer önemli yapısı. Hala Rusya hükümetinin kullandığı katedral, uzunlukları birbirinden farklı 8 kubbeye sahip. Lenin Mozolesi, Puşkin Müzesi, Nazım Hikmet Mezarlılığı ve Gorki Parkı kentte görülebilecek diğer tarihi mekanlar.

Ünlü Truva hazinelerinin bir bölümünün Puşkin Müzesi’nde bulunduğunu söylemeden geçmeyelim.
Moskova’nın tepeleri de kenti kuşbakışı görme olanağı sağlıyor. Özellikle Poklonnoya Tepesi ve Moskova Üniversitesi’nin ön yakasında bulunan Lenin Tepesi, Moskova’nın renkli ve cıvıl cıvıl halini izlemek için en ideal yerler. Ayrıca, kenti nehir üzerinde yapılan gezi ile farklı bir açıdan tanımak da mümkün.

 

Güney Afrika, hem bir Afrika ülkesi, hem değil. Avrupai kentlerinde bildik Afrika algısından çok farklı hayatlar yaşanıyor. Şarabın ve turizmin başkenti Cape Town, aynı zamanda bir eğitim kenti. Tatili ve eğitimi bir arada halletmek, üstelik ucuza getirmek isteyenler için tek seçenek Güney Afrika.

Cape Town’da tatil ve dil eğitimi
Afrika’da eğitime ne dersiniz? Böyle söyleyince hiç cazip gelmiyor değil mi? Oysa, mesele dil öğrenmekse, anavatanında öğrenmek en iyisi. Ya da, o dilin aksansız konuşulduğu bir ülkede... Söz konusu olan İngilizce ise; İngiliz İngilizcesinin aksansız konuşulduğu yerlerin başında geliyor Güney Afrika.

Türkiye’nin iki katı büyüklüğündeki bu ülke, bir yanıyla Afrika ülkesi, bir yanıyla değil. Ne demişler; “Capetown’ı gören Afrika’yı gördüm demesin”. Mimarisi, gökdelenleri, kültürü, demokrasisi, ekonomisi ile bilinen Afrika imajından çok farklı bir yerde duruyor Güney Afrika. Özellikle ırkçı rejimin yıkılmasının ardından Afrika’nın en ileri demokrasisi haline gelmiş ve kıtanın ekonomi devine dönüşmüş.
Ticaret ve altın şehri Johannesburg, Afrika’nın en büyük limanı Durban ve başkent Pretoria ile bir Avrupa ülkesi görünümünde. 400 yıl önce Masa Dağı (Table Mountain) çevresinde kurulan Cape Town da Avrupai şehirlerin başında geliyor.
Cape Town, önemli eğitim olanaklarını barındırmasının yanında, dünyanın yaşam kalitesi en yüksek şehirlerinden biri. Cape Town sokaklarında her renkten, her inançtan insan görmek mümkün. Aynı zamanda, ülke nüfusunun beşte birini oluşturan beyazların en kalabalık olduğu kent. Kentin nüfusunun yüzde 40’ını Müslümanların oluşturması da dikkate değer bir ayrıntı. Cape Town bir turizm şehri olduğu için hemen her türlü insana rastlamak mümkün. Botanik bahçeleri, deniz müzeleri size Afrika’nın canlı türlerini görme şansı veriyor. Köpek balıklarından 9 bin farklı bitkiye kıtanın tüm doğal zenginliği bu müzelerde sizi bekliyor.

Bir turizm cenneti
Bir zamanlar dünyanın sonu sayılan meşhur Ümit Burnu ise sadece bir saat uzaklıkta. Ümit Burnu demişken, Cape Town’un muhteşem güzellikteki kumsallarına değinmeden olmaz. Mesela penguenlerle denize girmeyi kim istemez ki? Özellikle Boulders Bay Plajı’nı yurt edinen penguenler artık insanlara alıştıklarından plajlarda paytak paytak yürümekten hiç çekinmiyorlar.
Gece hayatının, sosyal aktivitelerin oldukça yoğun olduğu kent tam bir turizm cenneti. Aman yanılmayın; burada sezon Aralık, Ocak ve Şubat aylarını kapsıyor. Yani bizim soğuktan kırıldığımız günleri...
Ve elbette Nelson Mandela’nın 27 yıl hapis yattığı Robben Adası... Ada şimdi müzeye dönüşmüş durumda. Kalesi ve hapishanesi ile Güney Afrika’nın sembolü sayılıyor. Masa Dağı’nın doğu yakasında ise eski bir Yunan tapınağı mevcut. Bu tapınak bugün bir üniversite olarak hizmet veriyor.
İki Okyanus’un kesiştiği yer olan Cape Town'da aynı zamanda bir deniz ürünleri cenneti. Balık tutmanın bir yaşam biçimi olduğu kentte, ister lüks restoranlarda, isterse ufak bir balıkçıda muhteşem bir mutfak ile tanışabilirsiniz. Elbette, kentin dünyaca meşhur şaraplarını da unutmamak lazım.
Güney Afrika gibi bir “altın” ülkesinde, hele hele Afrika kültürünün bu kadar yakınında ‘aksesuarlara ve takılara’ değinmeden olmaz. Oldukça yaygın olan mücevher mağazalarında güzel ve özel tasarımlı takılara rastlamak mümkün.

Dünyanın ucundaki şehir
Cape Town için bir Avrupa kenti demiştik. Ama aslında fazlası var. Üç milyonu aşan nüfusuna karşın ulaşım çok ucuz ve kolay Cape Town’da. Çevre de oldukça temiz. Bakın Ekşisözlük’te ne yazmışlar; Cape Town için: “Dünyanın ucunda ki şehir... Dünyanın en güzel doğal manzaralı kentlerinden biri. Diğer bir adı Mother City. İster havadan ister karadan ister denizden gelinsin bu şehirde göze ilk çarpacak ve büyüleyecek şey Masa Dağı'dır. 1086 metre yüksekliğe sahip bu dağ şehrin simgesi haline gelmiştir”.
Bir başka yazı ise şöyle: “Hint Okyanusu ise Atlantik’in sularının birleştiği yerde bir bardak şarap için, sonra Masa Dağı’nda güzel bir kahvatı, ardından dağdan aşağı doğru bir abseiling macerası yapacağınız bir yer. Long Street’teki ucuz hostellerde kalıp, fazla para harcamadan harika bir tatil yapabileceğin ender yerlerden birisidir. Ayrıca bir şehir bu kadar güzel olamaz”.

Dil öğrenmek artık çok kolay
Gelelim eğitime. İngiliz İngilizcesinin kullanıldığı Cape Town, dil okulları ile ayrı bir öneme sahip. Kentteki birçok dil okulu, hem ucuz, hem de kaliteli İngilizce eğitimi veriyor. Güney Afrika’daki dil okullarının Türkiye’deki organizasyonununu Censu Yurtdışı Eğitim ve Tatil Danışmanlığı yapıyor.
Malta ve İngiltere’de de dil okulları olan European Centre aynı kaliteyi Güney Afrika’daki okulunda da yakalıyor. EC, Cape Town şehrin merkezindeki okulu ile 16 yaşından büyük herkese eğitim veriyor. Okul konaklama açısından da yardımcı oluyor. Ülkenin en büyük dil okullarından biri olan LAL Cape Town Dil Okulu, on yaşındaki Arjantinli çocuktan, altmış yaşındaki İsviçreli emekliye her kesimden insana İngilizce öğretiyor. Okul kendi yurduna da sahip. Ayrıca aile yanında kalma gibi olanaklar da sağlıyor. Dünya çapında 29 merkezde toplam 7 dilde eğitim veren Eurocentres da Cape Town’da bulunan bir diğer dil okulu.
Cape Town’daki dil okullarının önemli bir özelliği de eğitim ile tatili bir arada sunuyor olmaları. Çoğu okulun aktivite programında geziler, turlar, eğlenceler de yer alıyor.

Dünyanın en mutlu ülkesi: DANİMARKA
Demokrasi, sosyal adalet ve barışçı atmosfer… Dünyanın en mutlu ülkesini tanımlayan sözler bunlar. Evet, Danimarka’dan söz ediyoruz. Shakespeare’in ünlü eseri Kral Hamlet’in ülkesinden… Bilim adamlarının yaptığı geniş çaplı bir araştırmada, dünyanın en mutlu ülkesinin Danimarka olduğu ortaya çıktı. ABD hükümetinin finanse ettiği Dünya Değerleri Araştırması'nın sonuçlarına göre Amerika ise sıralamada 16. oldu. Bugünlerde siyasi çalkantılarla boğuşan Afrika’nın yoksul ülkesi Zimbabve ise son sırada.

‘Herkes ömür boyu bir şeyler öğrenebilir’ felsefesinin hakim olduğu Danimarka’da, yüksek okullarda ya da akşam okullarında, radyo ve televizyonlarda sürekli kurslar düzenleniyor.
Ülkede zorunlu eğitim dokuz yıl. Ülke eğitiminin bir diğer enteresan tarafı ise çocukların 15 yaşına kadar hiçbir sınavla karşılaşmamaları. Sekizinci sınıftan önce kesinlikle sınav yapılmıyor, not verilmiyor. Çocukların durumu, öğretmenler ve ebeveynler arasındaki görüşmelerde sözlü olarak değerlendiriliyor.

Danimarka’da yüksek öğrenim düzeyindeki eğitim üç çeşit okulda veriliyor. İki yıllık, kısa süreli yüksek öğrenim eğitimleri sonucunda, örneğin piyasa ekonomisti, elektrik tesisatçısı veya makine teknisyeni olunabiliyor. Üç ile dört yıl süren orta vadeli yüksek öğrenim eğitimlerinde ise öğretmen, pedagog veya sosyal danışman gibi meslekler edinmek mümkün. Üniversitelerde alınan uzun süreli eğitimler ise doktor, diş hekimi, mühendis veya lise öğretmeni yetiştiriyor. Danimarkada doktora öğrencilerine maaş da ödeniyor.

Dünyanın en mutlu insanlarının ülkesi Danimarka’yı yazın görmek en doğrusu. Özellikle Mayıs ve Haziran aylarında her yer yeşilin en zengin tonuna ve çiçeklerin her rengine boyanırken ülke bir başka güzel oluyor. Temmuz-Ağustos aylarında ise ülkenin her yerinde açık hava konserleri, sokak aktiviteleri, plaj partileri ve müzik festivalleri düzenleniyor. Danimarka, rüzgar sörfü için de mükemmel alternatifler sunuyor.

Bilim adamları tarafından yapılan araştırma ile dünyanın en mutlu ülkesi unvanını kazanan Danimarka, Kuzey Avrupa, Baltık Denizi ve Kuzey Denizi kıyısında; Almanya'nın kuzeyindeki yarımadada bulunuyor. Danimarka, 43 bin kilometrelik küçük bir ülke.
Danimarka’da hemen her köşede bisiklet görürseniz şaşırmayın. Çünkü Danimarka dünyada bisiklet kullanımının en yaygın olduğu ülkeler arasında. İşe gidiş ve çıkış saatlerinde, şehirlerde sıra sıra bisikletli insanlar görmek mümkün. Ülkenin birçok yerinde trafik, bisikletlilere uygun bir şekilde düzenlenmiş. Binlerce kilometrelik bisiklet rotalarıyla örülü ülkede, 10’u uzun mesafeli pek çok bisiklet yolu bulunuyor.

Danimarka’daki bölgeler suyla çevrilidir ve birçok bölge köprülerle birbirine bağlanıyor. Kuzey ikliminin bütün özelliklerini taşıyan ülkenin nüfusu ise 5.5 milyon kişi civarında. Danimarka, ortalama yaşam süresi ile de dikkat çekiyor: 77 - 79 yıl.

En zengin ülke
Danimarka’da Danimarkalı çoğunluğun yanı sıra, İskandinavlar, Inuitler, Faroeliler, Almanlar, Türkler, İranlılar ve Somalililer yaşıyor. Ülkede dini açıdan Evangelist Luthercilerin büyük bir çoğunluğu var. Bu dine mensup olanların oranı 95’i buluyor. Danimarka, Meşruti Krallık ile yönetiliyor ve Türkiye’de “kriterleri” ile tanına Kopenhag ülkenin başkenti. Danimarka ayrıca, Grönland ve Faroe Adaları’nın da sahibi. Danimarka, büyüyen bir ekonomiye sahip ve yılda 33 bin doları bulan kişi başı geliri ile Avrupa’nın en zengin ülkelerinden biri. Ülkede işsizlik oranı ise oldukça düşük.

Danimarka’nın çok büyük bir yurtdışı ticareti var. Sanayî ihracatı, ticaretin yaklaşık yüzde 75’ini oluşturuyor ve tarım ürünleri toplam ihracatın yüzde 12’si denk geliyor.

Vikingler’den savaşlara
Danimarka deyince akla gelen ilk kavim ise Vikingler. Sekizinci ve 11. Yüzyıllar arasında hüküm süren Vikingler, savaşçı özellikleri ile biliniyor. Britanya, İzlanda, Grönland ve hatta Kuzey Amerika'ya kadar ulaşarak sömürgeler kuran Vikingler’in doğuda ise Karadeniz ve Hazar Denizi kıyılarına kadar uzanan yerleşim birimleri kurduğu biliniyor. İngiltere'nin büyük bir bölümünün de bu dönemde Viking egemenliği altında kalmış.

Danimarka'nın tarihinde ülkenin Mavi Diş Harald tarafından kurulduğunu belgeleyen Jelling Kayaları büyük bir öneme sahip. 1521 yılında İsveç Kalmar Birliği'nden resmen ayrılan ülke, 1821 yılına kadar Danimarka-Norveç adı altında yakın komşusu ile birlikte hareket etmiş. I. ve II. Dünya Savaşları'nda tarafsız kalan ülke, Nazi işgaline; ülkeye bağlı adalar Faroe ve İzlanda ise İngiltere işgaline uğramış. Dünya savaşlarından sonra tarafsızlık siyasetine son veren Danimarka, aynı zamanda NATO üyesi.

En doğal kaynak eğitim
Danimarka, ham madde açısından fakir bir ülke ve belki de bu nedenle eğitime büyük önem veriyor. İnsanlarını ve onların bilgisini en önemli kaynak olarak gören ülke, vatandaşlarının eğitimine büyük paralar harcıyor. Danimarka’da, demokrasi kadar eski olan halkı bilgilendirme geleneği de bu atmosferi besliyor. “Herkes ömür boyu bir şeyler öğrenebilir” felsefesinin hakim olduğu ülkede, yüksek okullarda ya da akşam okullarında, radyo ve televizyonlarda sürekli kurslar düzenleniyor.
 

Dünyayı yöneten tüm kadınlar 30 Haziran günü Baltık ülkesi Litvanya'nın başkenti Vilnius'ta toplandı. Demokrasinin geliştirilmesi için kadınların neler yapması gerektiği üzerine kafa yordular. Toplantının Litvanya'da düzenlenmesinin bir nedeni vardı. Bu küçük Avrupa Birliği ülkesi, sadece Eurovision Şarkı Yarışması'nda komşularına dağıttığı puanlar veya güzellik yarışmalarındaki performansından ibaret değil, sanılanın aksine. Günümüz dünyasında teknoloji ve eğitimde çok yol katetmişler. Öyle ki nüfusun yüzde 66.1'i en az iki dil, en az yüzde 50'siyse en az üç dil konuşuyor. İkinci sonuç ise Litvanya kadınların en eğitimli olduğu ülke. Kadınların yüzde 91.7'si en az lise ve üstü mezunu.

KARATECİ DEMİR LEYDİ
2007'de AB'ye kabul edilen ülkenin nüfusu 3.5 milyon kadar. Ancak diğer AB ülkeleriyle karşılaştırıldığında, sosyal demografinin başlıca kriterlerinden "kadınların sosyal ve siyasi hayata katılımı" ve "eğitim" konularında hem eski, hem yeni AB üyelerine, hem de AB üyesi adaylarına fark atıyor. Görüştüğüm Litvanya Başbakanı Andrius Kubilius'un danışmanı Liutauras Kazlavickas, ülkenin önümüzdeki 20 yıllık hedefinin tüm vatandaşların en azından İngilizce bilmesi olduğunu söylüyor. Kazlavickas, öğrencilerin devlet okulunda 7-8 yaşlarından itibaren İngiliz eğitimi aldığını en popüler dillerin İngilizce, Rusça, Fransızca ve Almanca olduğunu belirtiyor. Ülkenin ilk kadın cumhurbaşkanı olarak iki yıl önce seçilen Demir Lady lakaplı Dalia Grybauskaite tüm bu yukarıda anlattıklarımıza iyi bir örnek. Oyların yüzde 68.18'ini alarak cumhurbaşkanı seçilen ve dört yabancı dil konuşan 55 yaşındaki Grybauskaite daha önce dışişleri bakan yardımcılığı, maliye bakanlığı ve AB Komisyonu'nda finansal programlama ve bütçe komiseri görevlerinde bulunmuş. Seçildiği ilk gün maaşının (128 bin 400 dolar) yarısını alacağına dair söz veren siyah kuşak karateci cumhurbaşkanı, kariyeri uğruna evlenmemiş. Şimdi Litvanya'nın AB'de nasıl fark yarattığına ilişkin formulü dinlemek için Demir Leydi'ye kulak verelim.

EN YÜKSEK OYU ALDI
Bir ülkenin, özellikle de Litvanya gibi bir ülkenin cumhurbaşkanı olmak nasıl bir duygu? Ülkede şimdiye kadar en yüksek oy oranını alarak seçildim. Bu büyük bir güven anlamına geliyor. Bu büyük bir sorumluluk da getiriyor. Ülkeme en iyi, verimli ve dürüst bir şekilde hizmet etmekle yükümlüyüm. Bu ülkede herkesin mutlu ve güvenli bir şekilde onurlu bir yaşam sürmesini istiyorum.

Japonya ilk önce söylemem gerekirse benim en çok gitmek istediğim ülkedir. Gerçekten benim gibi düşünen arkadaşlar benim duygularımı anlayacaklardır. Gitmek için gerçekten de içim içimi yiyor ama nasıl giderim diye çoğu kez kendime sormuşumdur. Japonya uzak doğu olarak bilinir japonya da insanlar arasın da selam vermek yani yere 90 derecelik bir açıyla başımızı aşağı doğru eymek bir kural haline gelmiştir diyebiliriz. Japonca olarak insanlar arasında Konichiwa yani merhaba anlamına gelen sözcük kullanılır. japonya teknoloji bakımından olsun ve çalışma prensibi olsun en ileri düzeyde gelişmiş sayılı ülkeler arasındadır. Ben gerçekten de japonya üzerinde çok ama çok bilgi edinmeye çalıştım. Ve bunu başardım ama gitmek için ise çabalarımın gayretimin bana yardım edec  

Ancak, uzun süreyle, çalışma ya da yüksek lisans – doktora yapma niyetiyle Japonya’ya gelmeyi düşünen biri için cevabı çok karmaşık olabilen ve muhattabı için hayati önemde bir soru… Aslında bu konuyla ilintili bir çok kişi hep aynı soruları soruyor, merak ediyor… Bizler de zamanında bu soruya yanıtlar aradık, bulduk ya da bulamadık… Ama devir bilginin paylaşıldığı bir devir… Geçenlerde yine Japonya’ya uzun süreliğine gelecek bir arkadaşa yazarken çıktı bu metnin taslağı… Her ne kadar yazılanlar kimileri için doğru olmasa da, kişiden kişiye değişse de, kendi gözlemlerim ve deneyimlerim sonrası aklımda kalanlar şunlar…

1- Büyükşehirlerle kırsal kesim arasında akla kara kadar fark var. Aslında her ikisi de kendine özgü bir hayat tarzı sunar. Tokyo-Osaka-Nagoya-Fukuoka-Sapporo gibi büyük şehirlerde ulaşım, alışveriş, iletişim türünden büyük bir sorun yasamazsınız. Ama çok büyük bir olasılıkla, Japonca bilmemenin getirisiyle, epey de bir yabancılık çekebilirsiniz. Büyük kentler derken Tokyo Körfezi (Kanto) ve Osaka çevresini (Kansai)  -Kyoto hariç- ayrı bir kategoriye almak daha doğru sanki. Bu bölgeler dışında kalan yerler biraz daha Japon kimliğini korumuş gibi. Özellikle Tokyo ile kıyaslanınca daha bir oryantal.

2- Yaşam konusunda ne gibi sıkıntılar yaşanabilir bu kişiden kişiye değişse de bir çok konu çoğu yabancı için ortak.

• - Çoğu büyükşehirde hayat çok hızlı, kişilerarası iletişim daha yüzeysel ve özellikle bir çaba göstermediğin sürece arkadaş edinmek daha zor.
• - Kültür – dil ve yemekler çoğu kişi için anlaması güç şeyler. Bunlara hızla alışmak için biraz deneysel takılmak, biraz da girişken olmak gerekiyor.
• - “Çiğ balık yenir miymiş”, “ay bunun görüntüsü ne böyle”, “ama bu sebze böyle pişirilmez ki” dememek lazım. En basiti, bir insan yiyebiliyorsa ve inancınız izin veriyorsa , denenmeli, sonrasında hoşuna gitmezse zorlamamak en iyisi.
• - Yemeklerin çoğunda o yemeğe has bir sos olabilir. Misal ramen, udon, soba ve somen 4 ayri tip makarna – erişte. Hepsinin yapılışı ve servisi farklı. Ramen sıcak, udon ve soba hem sıcak  hem soğuk, somen soğuk yenen bir makarna. Ve coğu zaman haşlandıkları suyun içinde çorbasıyla ikram ediliyorlar. Ve bu haliyle çorba içinde yüzen makarnayı gören sıradan bir Türk, değil yemeyi, dükkana girmeyi bile düşünmüyor. Tamam görüntüsü davetkar olmayabilir, ve hatta “soğuk makarna mı olurmuş” diyebilir, ta baştan yemeyi reddedebilirsiniz. Oysaki o soğuk meymenetsiz erişte, yazları hem sağlıklı, hem lezzetli, hem de ferahlatıcı…
• - Büyükşehirler etnik dünya mutfağından çok çeşitli lezzetleri sunan restoranlarla dolu. Alım gücünüz olduğu sürece alternatifleriniz hemen hemen sonsuz. Ayrıca, bildiğim kadarıyla Sapporo hariç önemli her büıyük şehirde en azından bir Türk restoranı, dönercisi var. Çok canınız çektiğinde gider, hasret giderirsiniz. Bunun dışında internet üzerinden peynir, zeytin, salça, taze baklava-börek, rakı, şarap, vs artık ne isterseniz (et ürünleri hariç). her şeyi sipariş edebilirsiniz. Sonuçta kıtlık yok, parası olana ya da yetene, az biraz da Japonca kotarabilene her şey var.
• - Buraya gelirken neler getirilmeli? Olmadığında eksik hissedeceğiniz ne varsa getirin. Ama gidip pirinç, saç kremi, yorgan, yastık, tuz vs getirmeyin. Burdan alırsınız hem ucuz, hem taşımaya değmez, hem de tuz her yerde aynı tuz.. Kim uydurmuşsa “Japonya’da tuz yok” diye, alnından öpmek lazım… Bir deli 40 akıllı misali hala bu soru soruluyor…
• - Beyaz peynir getirin, zeytinyağı ama iyi ama kötü var her yerde, Türk zeytini ve turşusu yok, taze yufka kargo ile 2 günde Tokyo’da yapılıp adresinize gönderilebilir. Bunun dışında ilk gelirken 1 haftadan fazla dayanmayan zerzevat getirmeyin. Zaten gelir gelmez büyük olasılık koyacak yeriniz, yapacak zamanınız olmayacak.
• - Eliniz boş gelmeyin. Özellikle burada iş arkadaşlarına ve laboratuvar üyelerine hediye etmek için çam sakızı çoban armağanı bir şeyler muhakkak bulundurun. Pişmaniye, lokum, Türk kahvesi, dumanı tüten künefe, içli tava (bu bana) falan getirin. Pişmaniye ve saray helvasının lokumdan çok sevildiğini de ekleyeyim… Aşırı tatlı, şerbetli Türk tatlılarından kaçının… Yenilemeyince ziyan olmasın diye hepsini yemeye kalkacaksınız, sonra mide fesatı geçirirsiniz falan ne olur ne olmaz…
• Bundan başka bir de hoşgeldin yemeğine gidilecektir hep beraber, bir Japon geleneği olarak. Japonlar içmeyi de seven insanlar olduklarından, bu buluşma için illaki rakı getirin. Kendiniz içmeseniz, sevmeseniz bile renk değiştirmesi sansasyon yarattığından getirin… Zaten mezeli de mezesiz de içemeyecekler  ama neyse, bulunsun… Yok rakı olmaz derseniz, şarap da iyi bir seçenek. O da olmaz diyenlere ıhlamur, nane-limon, bitki çayı işte içilmek üzere güzel alternatifler.
• - Ne giyelim ne getirelim? Tokyo’dan güneyi, Türkiye’nin en güneyinden daha güneyde, bu bağlamda Kanto’dan güneydeki çoğu büyük şehire, Kyoto hariç, yılda 2 kere kar yağar yağmaz, ama çok nemli bir soğuğu olur. Tohoku ve Hokkaido’ya gelecekler için de “Uzun dönem askerliği Sivas’ta yapacaklara tavsiyeler” içerikli forumları okumalarını öneririm…
• - 4 mevsim de mevsiminde kendini gösterir” demeyi çok isterdim ama durum pek öyle değil. Tokyo için örneklersek:
  • + Ekim ayı ılık (Mayısla beraber Kanto’nun en güzel dönemi)
  • + Kasım – Aralık başı soğuk sonbahar, aralıktan marta kadar kış. Nemli, ara ara yağışlı, nadiren karlı
  • + Mart ortasından itibaren mükemmel bahar
  • + Martın sonu Nisan’ın başı sakuralar ve inanilmaz bir mevsim
  • + Mayıs ılık ilkbahar
  • + Haziran sıcak ve çok yağmurlu
  • + Temmuz nemli, çok nemli ve ve çok sıcak ve yağmurlu
  • + Ağustos nemli nemli nemli, cehennem sıcağı
  • + Eylül tayfun mevsimi…
• - Şimdi bu durumda ne getirmeli? Tokyo için abartılı kışlıklar getirmeyin, bir Erzurum değil sonuçta. Takım elbisenize ek, suya dayanıklı bir kaban, mont, sıradan kotlar botlar vs, kazak, gömlek, sweatshirt… Burada çoğu konutta ısınma amaçlı bir merkezi sistem veya kalorifer tesisatı olmadığından, pek içinizi ısıtmayacak klimalarla yaşayacaksınız. Bu durumda da üşüyen biri için kat kat giyinmek gerekebilir. İnce ama sıcak tutan şeyler hayat kurtarıyor. Getireceklerinizin gerisi yazlık olsun… Yaz kıştan çok daha uzun… Sıcak sıcak sıcak… Hele Tokyo kent merkezi, of binalar, yaydıkları sıcak hava, havanın nemi… Aman neyse…

3- Japonca… Hiç bilmeden gelen çok insan var. Ama ögrenmeye gönüllü olmak, hevesli olmak hiç değilse derdini anlatmak için yarım yamalak da olsa 2-3 cümle edebilmek -her şeyden önce sizin adaptasyonunuzu hızlandıracağı için- çok önemli. Kimse bir yabancıdan başbakan Japoncası beklemiyor. Ama halkın İngilizce kullanamadığını gördüğünüzde, 2 kelimenin bile nasıl yardımcı olacağını tahmin edebilirsiniz..

Ancak, uzun süreyle, çalışma ya da yüksek lisans – doktora yapma niyetiyle Japonya’ya gelmeyi düşünen biri için cevabı çok karmaşık olabilen ve muhattabı için hayati önemde bir soru… Aslında bu konuyla ilintili bir çok kişi hep aynı soruları soruyor, merak ediyor… Bizler de zamanında bu soruya yanıtlar aradık, bulduk ya da bulamadık… Ama devir bilginin paylaşıldığı bir devir… Geçenlerde yine Japonya’ya uzun süreliğine gelecek bir arkadaşa yazarken çıktı bu metnin taslağı… Her ne kadar yazılanlar kimileri için doğru olmasa da, kişiden kişiye değişse de, kendi gözlemlerim ve deneyimlerim sonrası aklımda kalanlar şunlar…

1- Büyükşehirlerle kırsal kesim arasında akla kara kadar fark var. Aslında her ikisi de kendine özgü bir hayat tarzı sunar. Tokyo-Osaka-Nagoya-Fukuoka-Sapporo gibi büyük şehirlerde ulaşım, alışveriş, iletişim türünden büyük bir sorun yasamazsınız. Ama çok büyük bir olasılıkla, Japonca bilmemenin getirisiyle, epey de bir yabancılık çekebilirsiniz. Büyük kentler derken Tokyo Körfezi (Kanto) ve Osaka çevresini (Kansai)  -Kyoto hariç- ayrı bir kategoriye almak daha doğru sanki. Bu bölgeler dışında kalan yerler biraz daha Japon kimliğini korumuş gibi. Özellikle Tokyo ile kıyaslanınca daha bir oryantal.

2- Yaşam konusunda ne gibi sıkıntılar yaşanabilir bu kişiden kişiye değişse de bir çok konu çoğu yabancı için ortak.

•- Çoğu büyükşehirde hayat çok hızlı, kişilerarası iletişim daha yüzeysel ve özellikle bir çaba göstermediğin sürece arkadaş edinmek daha zor.
•- Kültür – dil ve yemekler çoğu kişi için anlaması güç şeyler. Bunlara hızla alışmak için biraz deneysel takılmak, biraz da girişken olmak gerekiyor.
•- “Çiğ balık yenir miymiş”, “ay bunun görüntüsü ne böyle”, “ama bu sebze böyle pişirilmez ki” dememek lazım. En basiti, bir insan yiyebiliyorsa ve inancınız izin veriyorsa , denenmeli, sonrasında hoşuna gitmezse zorlamamak en iyisi.
•- Yemeklerin çoğunda o yemeğe has bir sos olabilir. Misal ramen, udon, soba ve somen 4 ayri tip makarna – erişte. Hepsinin yapılışı ve servisi farklı. Ramen sıcak, udon ve soba hem sıcak  hem soğuk, somen soğuk yenen bir makarna. Ve coğu zaman haşlandıkları suyun içinde çorbasıyla ikram ediliyorlar. Ve bu haliyle çorba içinde yüzen makarnayı gören sıradan bir Türk, değil yemeyi, dükkana girmeyi bile düşünmüyor. Tamam görüntüsü davetkar olmayabilir, ve hatta “soğuk makarna mı olurmuş” diyebilir, ta baştan yemeyi reddedebilirsiniz. Oysaki o soğuk meymenetsiz erişte, yazları hem sağlıklı, hem lezzetli, hem de ferahlatıcı…
•- Büyükşehirler etnik dünya mutfağından çok çeşitli lezzetleri sunan restoranlarla dolu. Alım gücünüz olduğu sürece alternatifleriniz hemen hemen sonsuz. Ayrıca, bildiğim kadarıyla Sapporo hariç önemli her büıyük şehirde en azından bir Türk restoranı, dönercisi var. Çok canınız çektiğinde gider, hasret giderirsiniz. Bunun dışında internet üzerinden peynir, zeytin, salça, taze baklava-börek, rakı, şarap, vs artık ne isterseniz (et ürünleri hariç). her şeyi sipariş edebilirsiniz. Sonuçta kıtlık yok, parası olana ya da yetene, az biraz da Japonca kotarabilene her şey var.
•- Buraya gelirken neler getirilmeli? Olmadığında eksik hissedeceğiniz ne varsa getirin. Ama gidip pirinç, saç kremi, yorgan, yastık, tuz vs getirmeyin. Burdan alırsınız hem ucuz, hem taşımaya değmez, hem de tuz her yerde aynı tuz.. Kim uydurmuşsa “Japonya’da tuz yok” diye, alnından öpmek lazım… Bir deli 40 akıllı misali hala bu soru soruluyor…
•- Beyaz peynir getirin, zeytinyağı ama iyi ama kötü var her yerde, Türk zeytini ve turşusu yok, taze yufka kargo ile 2 günde Tokyo’da yapılıp adresinize gönderilebilir. Bunun dışında ilk gelirken 1 haftadan fazla dayanmayan zerzevat getirmeyin. Zaten gelir gelmez büyük olasılık koyacak yeriniz, yapacak zamanınız olmayacak.
•- Eliniz boş gelmeyin. Özellikle burada iş arkadaşlarına ve laboratuvar üyelerine hediye etmek için çam sakızı çoban armağanı bir şeyler muhakkak bulundurun. Pişmaniye, lokum, Türk kahvesi, dumanı tüten künefe, içli tava (bu bana) falan getirin. Pişmaniye ve saray helvasının lokumdan çok sevildiğini de ekleyeyim… Aşırı tatlı, şerbetli Türk tatlılarından kaçının… Yenilemeyince ziyan olmasın diye hepsini yemeye kalkacaksınız, sonra mide fesatı geçirirsiniz falan ne olur ne olmaz…
•Bundan başka bir de hoşgeldin yemeğine gidilecektir hep beraber, bir Japon geleneği olarak. Japonlar içmeyi de seven insanlar olduklarından, bu buluşma için illaki rakı getirin. Kendiniz içmeseniz, sevmeseniz bile renk değiştirmesi sansasyon yarattığından getirin… Zaten mezeli de mezesiz de içemeyecekler  ama neyse, bulunsun… Yok rakı olmaz derseniz, şarap da iyi bir seçenek. O da olmaz diyenlere ıhlamur, nane-limon, bitki çayı işte içilmek üzere güzel alternatifler.
•- Ne giyelim ne getirelim? Tokyo’dan güneyi, Türkiye’nin en güneyinden daha güneyde, bu bağlamda Kanto’dan güneydeki çoğu büyük şehire, Kyoto hariç, yılda 2 kere kar yağar yağmaz, ama çok nemli bir soğuğu olur. Tohoku ve Hokkaido’ya gelecekler için de “Uzun dönem askerliği Sivas’ta yapacaklara tavsiyeler” içerikli forumları okumalarını öneririm…
•- 4 mevsim de mevsiminde kendini gösterir” demeyi çok isterdim ama durum pek öyle değil. Tokyo için örneklersek:
•+ Ekim ayı ılık (Mayısla beraber Kanto’nun en güzel dönemi)
•+ Kasım – Aralık başı soğuk sonbahar, aralıktan marta kadar kış. Nemli, ara ara yağışlı, nadiren karlı
•+ Mart ortasından itibaren mükemmel bahar
•+ Martın sonu Nisan’ın başı sakuralar ve inanilmaz bir mevsim
•+ Mayıs ılık ilkbahar
•+ Haziran sıcak ve çok yağmurlu
•+ Temmuz nemli, çok nemli ve ve çok sıcak ve yağmurlu
•+ Ağustos nemli nemli nemli, cehennem sıcağı
•+ Eylül tayfun mevsimi…
•- Şimdi bu durumda ne getirmeli? Tokyo için abartılı kışlıklar getirmeyin, bir Erzurum değil sonuçta. Takım elbisenize ek, suya dayanıklı bir kaban, mont, sıradan kotlar botlar vs, kazak, gömlek, sweatshirt… Burada çoğu konutta ısınma amaçlı bir merkezi sistem veya kalorifer tesisatı olmadığından, pek içinizi ısıtmayacak klimalarla yaşayacaksınız. Bu durumda da üşüyen biri için kat kat giyinmek gerekebilir. İnce ama sıcak tutan şeyler hayat kurtarıyor. Getireceklerinizin gerisi yazlık olsun… Yaz kıştan çok daha uzun… Sıcak sıcak sıcak… Hele Tokyo kent merkezi, of binalar, yaydıkları sıcak hava, havanın nemi… Aman neyse…
3- Japonca… Hiç bilmeden gelen çok insan var. Ama ögrenmeye gönüllü olmak, hevesli olmak hiç değilse derdini anlatmak için yarım yamalak da olsa 2-3 cümle edebilmek -her şeyden önce sizin adaptasyonunuzu hızlandıracağı için- çok önemli. Kimse bir yabancıdan başbakan Japoncası beklemiyor. Ama halkın İngilizce kullanamadığını gördüğünüzde, 2 kelimenin bile nasıl yardımcı olacağını tahmin edebilirsiniz..

 eğine inanıyorum. Japonya da olan bir depremde ölen insan sayısı yok denilecek kadar az hatta yok bile bunun nedeni yapmış oldukları bir maddeyle binanın raylı sistem yani o binanın sarsıntı esnasında hiç birşey olmadan sallanması gibi bu japonyanın hayran olduğum diğer bir yanı ve onların çalışma prensipleri düşünün her geçen sene japonya da çalışan kişiler çok çalışmaktan dolayı ölüyorlar ve bu her sene daha da fazlalaşıyor. Japonya da eğer bir insan başarısız olursa kişi kendini intara teşebbüs ediyor buna Harakiri ismi veriliyor. Japonya nın başkenti olan TOKYO gerçekten gidilmesi gereken çok güzel bir yerdir. Japonya da en muşhur olan yemek Pirinç pilavıdır. Bu her yemek öğünü arasında konularak servise sunulur. Bu kadar yüksek teknolojiye ulaşmış bir ülke için bunları söylemek az bile gerçekten de ben bu ülkeyi çok seviyorum Ben hatta ülkemize gelen bir japonu hayran olduğum için tam 10 km beraber yolculuk yaptık ben sırf japonlara hayranlığımdan dolayı 10 km yol aldım. Bu komik bir durum ama insan hoşlandığı her tür şeyden kaçmıyor. Aspendos a gezi için gelmişti ben de yardımcı oldum Ve her zaman da olacağım.

(15.01.2006 01:11)

Ancak, uzun süreyle, çalışma ya da yüksek lisans – doktora yapma niyetiyle Japonya’ya gelmeyi düşünen biri için cevabı çok karmaşık olabilen ve muhattabı için hayati önemde bir soru… Aslında bu konuyla ilintili bir çok kişi hep aynı soruları soruyor, merak ediyor… Bizler de zamanında bu soruya yanıtlar aradık, bulduk ya da bulamadık… Ama devir bilginin paylaşıldığı bir devir… Geçenlerde yine Japonya’ya uzun süreliğine gelecek bir arkadaşa yazarken çıktı bu metnin taslağı… Her ne kadar yazılanlar kimileri için doğru olmasa da, kişiden kişiye değişse de, kendi gözlemlerim ve deneyimlerim sonrası aklımda kalanlar şunlar…

1- Büyükşehirlerle kırsal kesim arasında akla kara kadar fark var. Aslında her ikisi de kendine özgü bir hayat tarzı sunar. Tokyo-Osaka-Nagoya-Fukuoka-Sapporo gibi büyük şehirlerde ulaşım, alışveriş, iletişim türünden büyük bir sorun yasamazsınız. Ama çok büyük bir olasılıkla, Japonca bilmemenin getirisiyle, epey de bir yabancılık çekebilirsiniz. Büyük kentler derken Tokyo Körfezi (Kanto) ve Osaka çevresini (Kansai)  -Kyoto hariç- ayrı bir kategoriye almak daha doğru sanki. Bu bölgeler dışında kalan yerler biraz daha Japon kimliğini korumuş gibi. Özellikle Tokyo ile kıyaslanınca daha bir oryantal.

2- Yaşam konusunda ne gibi sıkıntılar yaşanabilir bu kişiden kişiye değişse de bir çok konu çoğu yabancı için ortak.

• - Çoğu büyükşehirde hayat çok hızlı, kişilerarası iletişim daha yüzeysel ve özellikle bir çaba göstermediğin sürece arkadaş edinmek daha zor.
• - Kültür – dil ve yemekler çoğu kişi için anlaması güç şeyler. Bunlara hızla alışmak için biraz deneysel takılmak, biraz da girişken olmak gerekiyor.
• - “Çiğ balık yenir miymiş”, “ay bunun görüntüsü ne böyle”, “ama bu sebze böyle pişirilmez ki” dememek lazım. En basiti, bir insan yiyebiliyorsa ve inancınız izin veriyorsa , denenmeli, sonrasında hoşuna gitmezse zorlamamak en iyisi.
• - Yemeklerin çoğunda o yemeğe has bir sos olabilir. Misal ramen, udon, soba ve somen 4 ayri tip makarna – erişte. Hepsinin yapılışı ve servisi farklı. Ramen sıcak, udon ve soba hem sıcak  hem soğuk, somen soğuk yenen bir makarna. Ve coğu zaman haşlandıkları suyun içinde çorbasıyla ikram ediliyorlar. Ve bu haliyle çorba içinde yüzen makarnayı gören sıradan bir Türk, değil yemeyi, dükkana girmeyi bile düşünmüyor. Tamam görüntüsü davetkar olmayabilir, ve hatta “soğuk makarna mı olurmuş” diyebilir, ta baştan yemeyi reddedebilirsiniz. Oysaki o soğuk meymenetsiz erişte, yazları hem sağlıklı, hem lezzetli, hem de ferahlatıcı…
• - Büyükşehirler etnik dünya mutfağından çok çeşitli lezzetleri sunan restoranlarla dolu. Alım gücünüz olduğu sürece alternatifleriniz hemen hemen sonsuz. Ayrıca, bildiğim kadarıyla Sapporo hariç önemli her büıyük şehirde en azından bir Türk restoranı, dönercisi var. Çok canınız çektiğinde gider, hasret giderirsiniz. Bunun dışında internet üzerinden peynir, zeytin, salça, taze baklava-börek, rakı, şarap, vs artık ne isterseniz (et ürünleri hariç). her şeyi sipariş edebilirsiniz. Sonuçta kıtlık yok, parası olana ya da yetene, az biraz da Japonca kotarabilene her şey var.
• - Buraya gelirken neler getirilmeli? Olmadığında eksik hissedeceğiniz ne varsa getirin. Ama gidip pirinç, saç kremi, yorgan, yastık, tuz vs getirmeyin. Burdan alırsınız hem ucuz, hem taşımaya değmez, hem de tuz her yerde aynı tuz.. Kim uydurmuşsa “Japonya’da tuz yok” diye, alnından öpmek lazım… Bir deli 40 akıllı misali hala bu soru soruluyor…
• - Beyaz peynir getirin, zeytinyağı ama iyi ama kötü var her yerde, Türk zeytini ve turşusu yok, taze yufka kargo ile 2 günde Tokyo’da yapılıp adresinize gönderilebilir. Bunun dışında ilk gelirken 1 haftadan fazla dayanmayan zerzevat getirmeyin. Zaten gelir gelmez büyük olasılık koyacak yeriniz, yapacak zamanınız olmayacak.
• - Eliniz boş gelmeyin. Özellikle burada iş arkadaşlarına ve laboratuvar üyelerine hediye etmek için çam sakızı çoban armağanı bir şeyler muhakkak bulundurun. Pişmaniye, lokum, Türk kahvesi, dumanı tüten künefe, içli tava (bu bana) falan getirin. Pişmaniye ve saray helvasının lokumdan çok sevildiğini de ekleyeyim… Aşırı tatlı, şerbetli Türk tatlılarından kaçının… Yenilemeyince ziyan olmasın diye hepsini yemeye kalkacaksınız, sonra mide fesatı geçirirsiniz falan ne olur ne olmaz…
• Bundan başka bir de hoşgeldin yemeğine gidilecektir hep beraber, bir Japon geleneği olarak. Japonlar içmeyi de seven insanlar olduklarından, bu buluşma için illaki rakı getirin. Kendiniz içmeseniz, sevmeseniz bile renk değiştirmesi sansasyon yarattığından getirin… Zaten mezeli de mezesiz de içemeyecekler  ama neyse, bulunsun… Yok rakı olmaz derseniz, şarap da iyi bir seçenek. O da olmaz diyenlere ıhlamur, nane-limon, bitki çayı işte içilmek üzere güzel alternatifler.
• - Ne giyelim ne getirelim? Tokyo’dan güneyi, Türkiye’nin en güneyinden daha güneyde, bu bağlamda Kanto’dan güneydeki çoğu büyük şehire, Kyoto hariç, yılda 2 kere kar yağar yağmaz, ama çok nemli bir soğuğu olur. Tohoku ve Hokkaido’ya gelecekler için de “Uzun dönem askerliği Sivas’ta yapacaklara tavsiyeler” içerikli forumları okumalarını öneririm…
• - 4 mevsim de mevsiminde kendini gösterir” demeyi çok isterdim ama durum pek öyle değil. Tokyo için örneklersek:
  • + Ekim ayı ılık (Mayısla beraber Kanto’nun en güzel dönemi)
  • + Kasım – Aralık başı soğuk sonbahar, aralıktan marta kadar kış. Nemli, ara ara yağışlı, nadiren karlı
  • + Mart ortasından itibaren mükemmel bahar
  • + Martın sonu Nisan’ın başı sakuralar ve inanilmaz bir mevsim
  • + Mayıs ılık ilkbahar
  • + Haziran sıcak ve çok yağmurlu
  • + Temmuz nemli, çok nemli ve ve çok sıcak ve yağmurlu
  • + Ağustos nemli nemli nemli, cehennem sıcağı
  • + Eylül tayfun mevsimi…
• - Şimdi bu durumda ne getirmeli? Tokyo için abartılı kışlıklar getirmeyin, bir Erzurum değil sonuçta. Takım elbisenize ek, suya dayanıklı bir kaban, mont, sıradan kotlar botlar vs, kazak, gömlek, sweatshirt… Burada çoğu konutta ısınma amaçlı bir merkezi sistem veya kalorifer tesisatı olmadığından, pek içinizi ısıtmayacak klimalarla yaşayacaksınız. Bu durumda da üşüyen biri için kat kat giyinmek gerekebilir. İnce ama sıcak tutan şeyler hayat kurtarıyor. Getireceklerinizin gerisi yazlık olsun… Yaz kıştan çok daha uzun… Sıcak sıcak sıcak… Hele Tokyo kent merkezi, of binalar, yaydıkları sıcak hava, havanın nemi… Aman neyse…

3- Japonca… Hiç bilmeden gelen çok insan var. Ama ögrenmeye gönüllü olmak, hevesli olmak hiç değilse derdini anlatmak için yarım yamalak da olsa 2-3 cümle edebilmek -her şeyden önce sizin adaptasyonunuzu hızlandıracağı için- çok önemli. Kimse bir yabancıdan başbakan Japoncası beklemiyor. Ama halkın İngilizce kullanamadığını gördüğünüzde, 2 kelimenin bile nasıl yardımcı olacağını tahmin edebilirsiniz..

İ

ngiltere, Birleşik Krallık’ı oluşturan dört ülkenin en büyüğüdür. Bu dört ülke içerisinde yaklaşık 53 milyon nüfusuyla en kalabalık olanıdır.

Bu sayı, Birleşik Krallık’ın nüfusunun kabaca yüzde 84′üdür. Büyük Britanya adasında, İskoçya’nın güneyinde, Galler’in doğusunda yer alır.

İngiltere, tarihi ve dilsel kökenleri göz önünde bulundurulduğunda genellikle üç bölgeye ayrılır.

Bu bölgeler, alt bölgelere yani ülkelere ayrılmıştır. Bu ülkelerin de her birinin uzun birer tarihi vardır. Farklı yasalarla yönetilen ülkeler olmalarına rağmen, birçok durumda idari sebeplerle Birleşik Krallık olarak anılırlar.

İklimsel Özellikleri

İngiltere, antik Roma döneminden beri kalıplaşmış bir şekilde soğuk, gri ve yağmurlu olarak tasvir edilmiştir. Ancak bu çok da doğru bir tablo değildir. Hava nadiren çok soğuk veya sıcak olur. Ülkeye yağmur yağdığında da bu tasvirlerdeki kadar “ıslak” olmaz.

Londra, yıl boyunca Paris, New York ve Sydney’den daha az yağmur alır. Hatta haftalarca yağmur yağmaması yerel halk için normal bir durumdur.

Güney İngiltere’nin bazı kısımlarında, bir önceki kış az yağmur yağmışsa yaz aylarında su kısıtlamalarına bile gidebilir.

KUŞ BAKIŞI - BREZİLYA
Brezilya, dünyanın diğer birçok ülkesine nazaran gerçekten olağanüstü demografik ve tarihî özellikleri olan tropikal bir ülkedir.

Ülke, az gelişmiş bölgeleri ve hatta ilkel yerli toplumları ile tezat teşkil eden dünya çapında modern şehirlerle bezenmiştir. Eski ve yeni, herzaman uyumlu bir şekilde olmasa bile, her yerde yan yana bulunabilmektedir.
Brezilya, doğal kaynaklarının zenginliği, uluslararası ticarette gitgide artan önemli rol oynamaya yöneltilmiş dinamik nüfusu ile çok geniş bir ülkedir.

Brezilya halkı, çok çeşitli insan ve ırkların mevcudiyeti ile belirgin, doğal içtenlikle birleşmiş, zorlukları yenme gücü, engin sanatsal duyarlılık ve çekici yaşam tarzı ile yeni bir toplum yaratmayı amaçlayan çabalar içindedir. Kısaca, Brezilya eşsiz kimliğini; eğitim görmemiş halkının ve Avrupa, Afrika, Asya ve Amerika’daki atalarının etnik, kültürel ve dinsel etkileri ile şekillendirmektedir.                                                                          Kıta boyutlarında bir ülke olan Brezilya, 8,511,965 km2’lik bir alana sahiptir ve hemen hemen Güney Amerikanın yarısını kaplamaktadır. Daha açık bir deyişle, Ural’lara kadar uzanan Avrupa ülkelerinin toplamından daha büyüktür. Sadece Rus Federasyonu, Kanada, Çin ve Birleşik Devletler büyüklükte Brezilya’yı geçmektedirler. Nüfus yönünden ise altıncı sıradadır.

Brezilya’nın Ekvator ve Şili dışında bütün Güney Amerika devletleriyle sınırı ve 7.310 km uzunluğunda Atlantik sahil şeridi vardır. Ülkenin nehir taşımacılığına elverişli 50.000 km’lik geniş bir nehir ağı mevcuttur. En önemlileri Amazon ve Tocantins-Araguaia nehir havzalarıdır, bunları São Francisco ve Paraná nehirleri izler. Söz konusu havzaların sadece ilk ikisi toplamın %56’sını oluşturur. Kabaca Brezilya’nın 2/3’si, yüksekliği 200 metreden 1.200 metreye kadar değişen, ancak alçak sıradağlarıyla kesilen yaylalardan oluşur. Ülkedeki en yüksek tepe Venezuela sınırı yakınındadır ve 3.014 m yüksekliktedir. Kuzey Ovası ülkenin en geniş ovası olup Amazon nehri tarafından sulanır. Sular o kadar güçlüdür ki yağmurlu mevsimlerde denizin 200 km kadar içine akar.

Brezilya topraklarının %90’nından fazlası Güney Yarıkürede yeralmaktadır. Oğlak dönencesi São Paulo’yu boydan boya geçerken, kuzey sınırının kuzey 5 enleme kadar uzandığını görünce, insan, ülkenin büyüklüğünü anlayabilir.

Topraklarının çoğu bu nedenle Tropikal kuşaktadır. Bununla beraber, ülke, Amazon bölgesinin nemli sıcaklığı, Kuzeydoğunun “Sertão” bölgesinin kuru sıcaklığı, ve kıyı bölgelerinin nefis sürekli ılık ikliminden, yaylaların çoğu bölgelerindeki serin akşamlar ile kış aylarında kar ve don olaylarının meydana geldiği güneydeki ılıman iklime kadar çok değişik iklimlere sahiptir

Bolivya: Nasıl gidilir, Ne Yenir Ne İçilir?

VATİKAN DEĞİL LATERAN

Günümüzde Vatikan diye bilinen yerleşim alanı yeryüzündeki tek “Tanrı–Kenti” statüsündedir. Vatikan bu özelliği nedeniyle “Kutsal–Kent”tir. Bu Tanrı–Kenti aynı zamanda bir “Devleti” içinde barındırır. Vatikan yeryüzündeki tek “Tanrı–Kenti ve Devleti”dir. Vatikan’dan başka “Tanrı–Devleti” yani “Teokrasi” yoktur, fakat halen de kutsal sayılan bir çok kent vardır. (Örneğin, Kudüs, Kom, Hinduların, Budistlerin ve Şintoistlerin kutsal kentleri gibi).Vatikan’ın bugünkü statüsü 1870’de İtalya’da bulunan Papa–Devletleri’nin, İtalyan Ulusal Birliği’nin kurulabilmesi amacıyla ilga edilmeleriyle başlamış ve son hukuki şeklini Faşist Diktatör Mussolini ile Vatikan’ın Dış İşleri Bakanı Kardinal Gaspari arasında 26 Ekim 1926’da imzalanan “Concordat” (Mukavele) ile almıştır. Böylelikle Vatikan İtalya’da “devlet içinde devlet” statüsü edinmiştir. Vatikan’a tüm girişler Roma’nın sınırlarından yapılabilmektedir. Diğer bir deyişle Vatikan, İtalya Devleti’nin tüm haklarından yararlanabilen fakat kendi bayrağına ve egemenliğine sahip ayrı bir devlettir.Vatikan adı, ilginçtir ki, Hıristiyanlığın ilk 1350 yıllık döneminde hiç ağıza alınmamıştır. Çünkü 1267’ye kadar böyle kutsal sayılmış bir yerleşim alanı yoktu. O zamana kadar Papalar Vatikan’da değil Lateran diye bilinen yerleşim alanında otururlardı. Papalar yaklaşık 1000 yıl buradan yönetmişlerdi Katolik alemini. 14. Yüzyıl’da Papalar, Fransa’nın şimdi tiyatro şenlikleriyle tanınan Avignon şehrinde yaşamaktaydılar. Bunlar Hıristiyanlığın en tartışmalı Papalarıydılar. Fransa kralları tarafından korunan bu Papalar 13. Ve 14. Yüzyıllara damgalarını vurmuşlardı. Papaların Vatikan’a geçişleri 1377 yılında, Avignon’daki Papaların sultasının yıkılmasından sonra olmuştur. Bu nedenle “Lateran Kilise Kararları” daima Vatikan kararlarına öncelik sağlamıştır. Bugünkü Vatikan’ın tesisi sırasında da yine Lateran Sözleşmeleri (Treaties) rol oynamıştır.

MİNİK DEVLET=BÜYÜK GÜÇ

Bugünkü Vatikan, yerleşim alanı itibariyle, kalın surlarıyla birlikte 44 hektarlık bir alanı kaplamaktadır. Çevresindeki surlar bir saatte dolaşılabilir. 1527’de İspanyolların işgaline uğrayan Vatikan’ın yıkılan surları ve binaları yeniden inşa edilmişlerdir. Vatikan’ı İsviçreli Katolik askerler, geleneksel giysileri içinde korumaktadırlar. Ünlü Devlet kuramcısı Makyavel, aynı zamanda “prens” olan Papaların kendilerini paralı asker olan İsviçrelilere korutmasını sert bir dille eleştirmişti. Ona göre bu paralı askerler, kendilerine daha fazla para veren düşmanlara Papa’yı satabilirlerdi. Makyavel’in dediği doğruydu. Nitekim bir kaç kez Papalar, İsviçreli askerlerin ihanetine uğramışlardı. Ama yine de Papalar kendilerini İsviçreli paralı askerlere korutmaktan vazgeçmemişlerdi. Nedeni de çok ilginçti. İsviçreli paralı askerler ihanet etseler bile Vatikan’ın hiç bir sırrını açıklamıyorlardı. Vatikan’ı gizemli bir Kilise–Devleti yapan budur işte. Öğretiye göre “Vatikan’da öğrenilen sırlar öbür dünyada bile açıklanmaz.” Vatikan’ın sırlarını açıklayanların ve nesiller boyunca ailelerinin canları ve malları güvenlikte olmaz. Çünkü Vatikan gerçekten de inanılması güç sırları barındıran, gizli geçitleri, şifreleri ve yeraltı yollarıyla tam anlamıyla “esrarengiz” sayılan bir yerdir ve bu şöhretini de yüzlerce yıldır sadece kendisine sakladığı sırlarının başkalarınca öğrenilebilmesini önleyerek edinmiştir.